Ο τίτλος που διάλεξα για αυτό το άρθρο μου, ανήκει σε ένα όχημα και συγκεκριμένα στο MERCEDES BENZ 308 D σε ένα κλειστό Van κίτρινου χρώματος.
Πρόκειται για μοντέλο παραγωγής του 1993. Προσωπικά ήρθε στην κατοχή και κυριότητα μου το 1998 σε μια ηλικία γεμάτη όνειρα και φιλοδοξίες για εμένα που τότε ήμουν 25 ετών.
Το αγόρασα από μία μάντρα εισαγωγής μεταχειρισμένων φορτηγών από τη Γερμανία.
Το κίτρινο χρώμα του οφείλεται στο γεγονός ότι πριν από εμένα ο πρώτος ιδιοκτήτης του, ήταν τα γερμανικά ταχυδρομεία της Deutsch Post.
Στη συγκεκριμένη χώρα τα οχήματα που κλείνουν πενταετία συνήθως πωλούνται είτε από τους ιδιώτες κατόχους τους είτε από το κράτος αν ανήκουν σε κάποια υπηρεσία του δημοσίου.
Το 1998 σαν επίσημος οδηγός της Yamaha Hellas που ήμουν συμμετέχοντας στο πανελλήνιο πρωτάθλημα εντούρο, χρειαζόμουν συνήθως κάποιο επαγγελματικό φορτηγό κλειστού τύπου.
Μέχρι τότε, συνήθως δανειζόμουν κάποιο φορτηγό είτε από τις επαγγελματικές ομάδες που έτρεχα μαζί τους, είτε από φίλους, αλλά σαν επαγγελματίας οδηγός αγώνων που έγινα εκείνη την ίδια χρονιά ήθελα και απέκτησα τελικά το δικό μου φορτηγό.
Όταν το πρωτοείδα στην μάντρα φορτηγών ήταν σαν κεραυνοβόλος έρωτας με την πρώτη ματιά. Αμέσως μόλις το είδα είπα : αυτό το φορτηγό είναι για μένα και τις ανάγκες μου.
Ειδικότερα είχε ένα χρήσιμο και όμορφο ξύλινο εσωτερικό χώρισμα, περίπου στη μέση, που έκανε αυτόνομο το μπροστινό μέρος από το πίσω, μεταξύ της καμπίνας οδηγού συνοδηγού και του πίσω χώρου φόρτωσης.
Σ’ αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρω ότι βάση προδιαγραφών από τον κατασκευαστή του στο εργοστάσιο, στο μπροστινό τμήμα έχει τοποθετηθεί ειδικό ντουλάπι αποθήκευσης, ειδικός καυστήρας θέρμανσης με γκάζι για τις κρύες ημέρες ή νύχτες του χειμώνα, ένα ειδικό τραπέζι μεταξύ οδηγού-συνοδηγού και τρίτο πίσω κάθισμα.
Το μόνο που πρόσθεσα στη διαρρύθμιση του, μετά την αγορά του μαζί με ένα φίλο μου τεχνίτη μαραγκό τον Γιώργο, ήταν η τοποθέτηση στο μισό του χώρισμα ενός ειδικού ξύλινου πάγκου που εκτελεί χρέη αποθηκευτικού χώρου η κρεβατιού ανάλογα τι χρειάζεσαι. Στο πίσω μέρος του εκτελεί χρέη αποθηκευτικού χώρου για τις ανάγκες των αγώνων μου. Στο κάτω χώρο που δημιουργήθηκε μετά τη συγκεκριμένη τροποποίηση, χωρούν με ακρίβεια τα φτερά των εντούρο μοτοσικλετών μου κερδίζοντας σχεδόν άλλο μισό χώρο μεταφοράς
Όταν το αγόρασα στο κοντέρ του είχε 121.000 km ήταν ολοκάθαρο από σκουριές, άψογο μηχανολογικά με ένα κινητήρα πετρελαίου σωστό διαμάντι, τετρακύλινδρο εν σειρά, χωρίς ηλεκτρονικά και τούρμπο.
Με ιπποδύναμη που αγγίζει τα 80 μόλις ατμοσφαιρικά άλογα, μπορεί να μη βάζουν σίγουρα φωτιά στην άσφαλτο και σε απότομες κλίσεις ανωφέρειας να κόβει σε ισχύ στις κατηφόρες όμως ποτέ δεν μας προσπέρασε τίποτα.
Εξαιτίας αυτού του γεγονότος ο φίλος μου και συνοδηγός μου σε πολλές εξορμήσεις, προπονήσεις και αγώνες, Χρήστος Κοτσώλης το βάπτισε : Κίτρινη Βολίδα…!
Άλλο ένα χαρακτηριστικό του είναι το μεγάλο μεταξόνιο του με διαστάσεις που το κάνουν να βιδώνει σαν καρτ στο δρόμο.
Κατά την οδήγηση του η ψηλή θέση οδήγησης και η ορατότητα που αυτή σου προσφέρει, σε κάνουν να έχεις πάντα τον έλεγχο, παρατηρώντας τι συμβαίνει αρκετά μέτρα μακριά και μπροστά σου.
Με ταχύτητα ταξιδίου τα 90 έως 110 km/h με μάξιμουμ τα 125 χιλιόμετρα, σε συνδυασμό με τη μικρή κατανάλωση σε καύσιμα ( μόλις 5 λίτρα/ 100 km ήταν για εμάς ένα ιδανικό και άκρως οικονομικό μέσο.
Ποτέ δεν μας άφησε από μηχανολογική βλάβη στο δρόμο μέχρι σήμερα, ενώ στο κοντέρ του ήδη γράφει πάνω από 480.000 km από το 1993 έχοντας βιώσει απίστευτες καταστάσεις μαζί του όπως: περιπέτειας, αγωνίας, προσμονής, χαράς, πόνου, θλίψης, περηφάνιας, απογοήτευσης, επιτυχίας, ταλαιπωρίας….!
Ήδη έχουμε καλύψει απόσταση ίση από τη γη στη σελήνη και τώρα είναι σαν να επιστρέφουμε….!
Μαζί του σαν μέλος της οικογένειας Ορφανού που ήδη είναι, έχουνε στεφθεί πρωταθλητές Ελλάδος το 1998 αμέσως με το που το αγοράσαμε, έχουμε κερδίσει αγώνα του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος Εντούρο, έχουμε πάρει μέρος σε δύο I.S.D.E International Six Days Enduro στη Πορτογαλία το 1999 και στη Γαλλία το 2001, κερδίζοντας αντίστοιχα χάλκινο και ασημένιο μετάλλιο.
Παράλληλα έχουμε ταξιδέψει μαζί του τουλάχιστον 10 φορές προς τη πρωτεύουσα της Γαλλίας στο Παρίσι από την Ανκόνα της Ιταλίας, προκειμένου να πάμε αλλά και να γυρίσουμε όλο τον αγωνιστικό μας εξοπλισμό από τη χώρα μας προκειμένου να συμμετάσχουμε στα έξι (6) ράλλυ Ντακάρ.
Ειδικά κατά την επιστροφή μας από τη Πορτογαλία το 1999 από τα 8000 km τα 4000 τα διανύσαμε κάτω υπό καταρρακτώδη βροχή, ενώ το 2003 κατά την επιστροφή μας από το Παρίσι μετά το νικηφόρο μας Ντακάρ, από την κεντρική Γαλλία μέχρι το Μιλάνο περίπου για 1800 km τα διανύσαμε μέσα σε μια από τις χειρότερες χιονοθύελλες της Ευρώπης.
Ποτέ μα ποτέ δεν μας άφησε στο δρόμο, γεγονός που το τονίζω για μία ακόμη φορά, αρκεί να έχει πετρέλαιο στο ρεζερβουάρ και λιπαντικό στον κινητήρα του.
Μαζί του έχουμε αναπτύξει μια ειδική σχέση και πάντα στα δύσκολα μιλάω μαζί του.
Μαζί υπηρετήσαμε και στο Πολεμικό Ναυτικό.
Το έβαζα πάντα μέσα στη μονάδα μου και το έπλυνα κάθε μέρα ( μόνο στο αποβατικό δεν το είχα βάλει).
Για την ιστορία, όταν μου σαμποτάρισαν την αγωνιστική μου μοτοσικλέτα στον αγώνα του Παγκοσμίου στα Καλάβρυτα, μέσα στην Κίτρινη Βολίδα πήρα την τελική μου απόφαση ώστε να δηλώσω συμμετοχή και να αγωνιστώ στο Ράλλυ Ντακάρ.
Με το MERCEDES μου 308 Van μετέφερα πάντα όλα μου τα πράγματα σε Πορτογαλία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, για τους αγώνες μου στο Ντακάρ. Αλλά και στην Ελλάδα την έχουμε καλύψει από άκρη σε άκρη. Από τη Ρόδο μέχρι τους Παξούς, από τη Κρήτη μέχρι την Αλεξανδρούπολη, από τη Λευκάδα μέχρι τις Σέρρες, από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τα Γιάννενα, είτε για αγώνες, ομιλίες, εκπαιδεύσεις, παρουσιάσεις πάντα με σύμμαχο τον πιστό σύντροφο μας, φτάναμε παντού μέσα στο χρόνο μας ατσαλάκωτοι.
Σε συνδυασμό του μεγάλου του ύψους από το έδαφος με τη κοντή πρώτη ταχύτητα στο κιβώτιο ταχυτήτων του, είναι ένα αβαντάζ που του δίνει την δυνατότητα να περνάει από παντού σαν 4Χ4 σε κάθε είδους τεραίν. Ακόμα και σε πολύ ανώμαλο ή γλιστερό έδαφος αρκεί να έχει λίγο βάρος στο πίσω μέρος του ώστε να μην κάνει διαφορικό και αυτό θα σε ανεβάσει παντού. Ακόμη και στο χιονοδρομικό κέντρο του Παρνασσού που ανεβήκαμε μια χρονιά χωρίς αλυσίδες, με παγωμένο οδόστρωμα αλλά εφοδιασμένη με πολύ καλά λάστιχα τεσσάρων εποχών, ήμασταν το μόνο όχημα που ανέβηκε στο πάρκινγκ χωρίς αλυσίδες, προσπερνώντας κάνοντας σλάλομ ανάμεσα σε πολλά ακινητοποιημένα τέσσερα επί τέσσερα που αυτά είχαν κολλήσει.
Και σε προσωπικό επίπεδο έχουμε βιώσει σπάνιες καταστάσεις. Το Σοφάκι την κόρη μου με τη Κίτρινη Βολίδα την μετέφερα μετά τη θερμοκοιτίδα που έμεινε σαν πρόωρο βρέφος από το νοσοκομείο στο σπίτι. Αλλά και τον πατέρα μου Μηνά, όταν έφυγε από αυτό το μάταιο κόσμο, με την Κίτρινη Βολίδα τον μετέφερα από το νοσοκομείο στο Κοιμητήριο Χαλανδρίου.Δεν ήθελα και δεν τον άφησα να μπει στη νεκροφόρα που περίμενε από το γραφείο του Σείδή.
Αργότερα όταν ολοκλήρωσα την ανακατασκευή της προσωπικής του μοτοσικλέτας R 12 του 1940, όλες τις μεταφορές που χρειάστηκαν για αμμοβολή, για ηλεκτρολόγο, για ανταλλακτικά και ότι άλλο προέκυψε για το τελικό μοντάρισμα που έγινε στο Βέλο Κορινθίας στο φιλόξενο γκαράζ του φίλου μου Παναγιώτη Αγγελόπουλου, όλες μα όλες οι μετακινήσεις με την Κίτρινη Βολίδα έγιναν.
Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να πρώτο γράψω για αυτό το όχημα μέσα σε 25 χρόνια παράλληλου βίου.
Είτε σαν όχημα υποστήριξης στο πανελλήνιο και παγκόσμιο πρωτάθλημα Εντούρο, είτε για εκπαίδευση ηθοποιών και αστέρων του Χόλιγουντ, είτε για συνάντηση με το ακροβατικό σμήνος της RAF των RED ARROWS , είτε για τις συναντήσεις μας σε Ελληνικές Πολεμικές Μοίρες με F16, Spitfire , Mirage 2000, είτε για εκπαίδευση αναβατών σε χωμάτινες επιφάνειες, η Κίτρινη Βολίδα ήταν ο σύνδεσμος της VOM για όλες μας τις δράσεις.
Το σίγουρο είναι ένα, μπορεί να το έχω γυαλίσει τρεις φορές με τα χέρια μου γιατί το κίτρινο χρώμα κόβει στον ήλιο. Μπορεί και είναι πάντα καλό συντηρημένο μηχανολογικά, δεν έχουμε εμπλακεί ποτέ σε τροχαίο ατύχημα, σίγουρα όμως τα χρόνια περνούν και μαζί του μεγαλώνουμε παράλληλα. Σίγουρα η κάθε εποχή και περίοδος που περνάμε έχει την ομορφιά και τη σημασία της.
Όταν το αγόρασα ήμουν ηλικίας 25 χρονών, δαπάνησα δύο εκατομμύρια δραχμές (2.000.000 δρχ.) για να το αποκτήσω, και τώρα στο σήμερα μετά από άλλα 25 χρόνια η αξία του για εμένα είναι ανεκτίμητη.
Πάντα μαζί με την Κίτρινη Βολίδα σε μια πορεία 25 χρόνων συμβίωσης όπου κι αν πηγαίνουμε παρέα, είτε για δουλειά είτε για προπόνηση, είτε με τον τέσσερις φορές Παγκόσμιο πρωταθλητή εκ Φιλανδίας Tommi Makinen σε ειδική του Ράλλυ Ακρόπολις για δοκιμή με το Κορρές P4 ή για ανεφοδιασμό των εντούρο μοτοσικλετών μας γύρω από την Αττική, πάντα περνάω ευχάριστα μαζί της, όπου και αν πηγαίνω.
Πολλές φορές κουρασμένος είναι σαν να βάζω αυτόματο πιλότο και αυτή με γυρίζει πάντα πίσω στη βάση μου με ασφάλεια και σιγουριά.
Προσωπικά για εμένα είναι το απόλυτο όχημα, το απόλυτο εργαλείο δουλειάς μου, που ενώ ο χρόνος τρέχει, εμείς προχωράμε μαζί μέσα στο χρόνο.
Πάντα μου κάνει όλα τα χατίρια είτε είναι φορτωμένο με μία ή με δύο ειδικές μοτοσυκλέτες ανάλογα τι θέλω να κάνω και που θέλω να πάω. Η Κίτρινη Βολίδα το κάνει συνεχόμενα και αδιάλειπτα εδώ και 25 χρόνια χωρίς καμία άρνηση.
Σίγουρα η τεχνολογία των οχημάτων μπορεί να προχωρά στις μέρες μας και να παράγονται οχήματα ηλεκτρικά η οχήματα με περισσότερα ηλεκτρονικά και με πιο εξειδικευμένα συστήματα ασφαλείας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τέτοιο όχημα σαν την Κίτρινη Βολίδα δεν θα ξαναβγεί….!
Μακάρι να συνεχίσουμε να μεγαλώνουμε μαζί της κάνοντας πράγματα και γιατί όχι να γιορτάσουμε τα 50 χρόνια μαζί της !
Ο χρόνος θα το δείξει …! Β.Ο.
Πρόσφατα Σχόλια