Ψυχές στην Άμμο
«Η θάλασσα είναι παντού αλμυρή και η γη είναι παντού σκληρή»
– Βασίλης Ορφανός
Πήρα στα χέρια μου το βιβλίο τού Βασίλη Ορφανού, του πρωταθλητή εντουρά και τερματίσαντα ξανά στο Dakar Rally. Πώς; Μα με αφορμή κάποια λοιδωρητικά σχόλια, απ’ αυτά που το μοτοσυνάφι αμολάει ελαφρά τη καρδία. (Ή με συμφέρον προσωπικό που αμέσως βλέπει στον άλλον τον εχθρό τον ανταγωνιστή, τον καλύτερο τον σκληρότερο, τον δυνατότερο τον χυδαιότερο, τον ωραιότερο ή γελειότερο.)
Διάβασα το βιβλίο του «Ψυχές στην άμμο» δύο (2) φορές. Και μου άρεσε, γιατί για πρώτη φορά ένας Έλληνας εντουράς γράφει ένα τόσο αληθινό και προσωπικό βιβλίο. Για το δεύτερο (το «προσωπικό»), δεν έχω πρόβλημα: μαγκιά του και λογαριασμός δικός του. Πόνημά του είναι το βιβλίο, να γράψει ό,τι εκείνος κρίνει και θέλει. Με το πρώτο όμως (το «αληθινό»), έχω πρόβλημα: γιατί στην Κωλοκώσταινα – την δίδυμη αδελφή τής Ψωροκώσταινας – την αλήθεια θέλει να την ευαγγελίζεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και ΜΟΝΟΝ ο διαδρομιστής ο καταφερτζής, το λαμόγιο ο ψεύτης, ο παπατζής ο διαπραγματευτής, ο ψωνισμένος ο πουλημένος και εξηγούμαι αμέσως.
Εντουράς υπήρξα όταν όλοι τούτοι δω μόλις είχανε γεννηθεί. Πρόλαβα και απόλαυσα Σπυριδόπουλους Μπαξεβάνηδες, Τρίτα Στεργιόπουλο, λαμπρούς αγωνιζόμενους και μοτοκομματάρχες τής πλάκας.
Πολλοί, μαγαζάτορες κι αντιπρόσωποι, συμβουλάτορες και εκπρόσωποι γίνανε, μιά σημαντική παρτίδα απ’ αυτούς έφαγε και συνεχίζει να τρώει ψωμί από την μοτοσυκλέττα, καλά να ’ναι. Μα αφήσανε δείγμα τούτα τα παιδιά, γενικά. Το τι λουμπινιές κι αηδίες, τρικλοποδιές και αυνανίες κάνανε εκείνα τα χρόνια, δεν λέγεται. (Κι απ’ ό,τι μαθαίνω και σήμερα, άλλοι νεώτεροι, τα ίδια κάνουνε, η κατάρα τού Έλληνα δεν λέει να σταματήσει.) Τα παρεομαγαζάκια και οι «παράγκες», τα λεσχάκια και τα κυκλώματα είναι τα ίδια και απαράλλαχτα, και δεν φταίνε τα ντουβάρια, τα γραφεία ή τα τηλέφωνα, τα πρόσωπα φταίνε.
Το «συναθροίζεσθαι» και «παρέα κατασκευάζειν» τού Έλληνα είναι για να κρύψει την μοναξιά, την ανασφάλεια και την κακοήθειά του και δεν γίνεται για το κοινό καλό, μα για το αποκλειστικό και προσωπικό του πάντα. Με το που θα μπει ο ακατάβλητος Έλλην σε έναν χώρο (π.χ. αθλητικό/πολιτικό/καλλιτεχνικό, επαγγελματικό/εθελοντικό/επιστημονικό) το πρώτο που θα κάνει είναι να… παντρευτεί και να… χωρίσει. Να παντρευτεί τους ομοίους του και να χωρίσει τους «εχθρούς» του, τους διαφορετικούς ή τους διαφωνούντες μ’ αυτόν και τα συμφέροντά του. Αν ο διαφορετικός/διαφωνών είναι «μούρη», πάρτη του ή μονόχνωτος, υπερδύναμος ή ειλικρινής, ανεξάρτητος κι ανεξέλεγκτος, στο πυρ τον στέλνουν αμέσως, προκειμένου το γκρουπούσκουλο να τσιμεντώσει ασφάλεια και συνέχεια, συν-ενοχή και συνεκτικότητα, να εξασφαλίσει την επιβίωσή του. Πιάνουν οι κοκόνες από ένα πόστο μία γωνιά μιά καρέκλα, μιά θεσούλα ένα γραφειάκι ένα κουμαντάκι κι από κει προγράφουν – τηλεφωνικά και πισωπλατικά – όποιον δεν τους «κάθεται» και όποιον δεν τους «κάτσει». Διότι περί αυτού και μόνον πρόκειται και το δηλώ ακωλύτως: ο ανασφαλής και χωρίς αυτοπεποίθηση, εγωιστής και συμφεροντολόγος, μικροπρεπής και παρτάκιας, ψυχοθηλυφερόμενος και ρουφιανοπουστοφέρνων Έλληνας, στήνει κυκλώματα ώστε με τους ομοίους του να κολλάνε, να τρώνε να πίνουνε, μαζί να βυσσοδομούν και να κονομάνε, συνεχώς να λυσσάνε κι αλλοίμονο σ’ όποιον βρεθεί στον δρόμο τους. Κενοί και αδύναμοι, ανίκανοι και γλείφτες, του μπαμπά τους το έλλειμμα αγωνίζονται να τσοντάρουν, της μαμάς τους το πλεόνασμα παλεύουνε να ρεφάρουν, της αδελφής τους τα σουτιέν βάζουν για θώρακες motocross – το ’χω χοντρύνει, γι’ αυτό I chill out.
Τον Βασίλη Ορφανό, ελάχιστα τον γνωρίζω μα και συνάμα πολύ. Και τον νιώθω εντελώς, καθώς άριστα και επί 37 χρόνια γνωρίζω τον χώρο. Και κυρίως τα πρόσωπα. Αυτά των οποίων η διαγωγή και πρακτική τόσο πολύ μοιάζει με αυτήν δύο άλλων κατηγοριών: των ομοφυλόφιλων και των μαφιόζων. Των πρώτων η ισχύς είναι τα συγκεντρωτικά και δηλητηριώδη πυρά τής γλώσσας τους, ενώ των δεύτερων, τα μια-κι-έξω φονικά πυρά των πυροβόλων τους όπλων. Η μάζα (και οι ανάξιοι που την αποτελούν), την μονάδα φοβάται. Γιατί η μονάδα έχει δύναμη και μοναξιά, ενώ η μάζα συσπειρώνεται για να μην είναι μόνη της και για να πάρει δύναμη απ’ τον αριθμό της.
Εμένα πάντοτε μου άρεσαν οι μοναχικοί ήρωες, οι ξεχωριστοί άνθρωποι, εκείνοι για τους οποίους οι άλλοι δεν είχαν πάντα την καλύτερη κουβέντα να πούν. (Σιγά και μη στάξει μέλι η ουρά τού γαϊδάρου.) Το βασικό είναι ότι, ανεξαρτήτως των λόγων που έκαναν τον Βασίλη Ορφανό να γράψει το βιβλίο ετούτο, εγώ χάρηκα, τον συγχαίρω και τον τιμώ γιατί σκέφτομαι ότι κάπου σε τούτη την ρημάδα την χώρα, σε μιά της γωνιά, θα βρίσκεται ένα νέο παιδί που θα έχει το ίδιο όνειρο: να τρέξει ΣΩΣΤΑ, σε αγώνες ΜΕΓΑΛΟΥΣ, με μιά ΟΠΟΙΑ μοτοσυκλέτα. Να μην συρθεί στην ΑΙΩΝΙΑ και ΔΙΗΝΕΚΗ ελληνική αγωνιστική κακομοιριά (ο πλέον επιεικής και ουδέτερος όρος), να μην διασυρθεί και διακορευθεί, εκπορνευθεί και πουληθεί όσο τόσοι και τόσοι, με χαμόγελο ή με θυμό, αναγκαστήκαν να κάνουν. Κι άλλοι απλώς το εξαργυρώσανε – γυρνώντας με πάνες απ’ την ακράτεια – με σχέσεις, φράγκα και θέσεις κι άλλοι δεν το εξαργυρώσανε, κρατήσαν το πολύτιμο όνειρό τους το ίδιο ψηλά με την σπάνια ζωή τους και ENA πράγμα ΜΟΝΑΔΙΚΑ κάνανε, όποιο κι αν αυτό ήταν.
Οι πρώτοι αποτελούν – για μένα – κλασσικό παράδειγμα προς αποφυγήν και οι δεύτεροι ιδανικό παράδειγμα προς αντιγραφήν. Έτσι σκέφτομαι και εγώ γράφω, δεν χρειάζεται να συμφωνήσει μαζί μου κανείς. Διαβάστε όμως εσείς το βιβλίο αυτό και κυρίως διαλογιστείτε στην φράση τού τίτλου μου, καθώς δανεισμένος είναι από μιά σημαντική κουβέντα ενός άγνωστου απλού και σοφού Έλληνα, που την είπε στον Βασίλη στην ανάπαυλα μιάς εντουρόβολτάς του.
Ντάνης ΦΩΤΟΣ
Παρουσίαση του Βιβλίου:
Στο αμφιθέατρο του Υπουργείου Μεταφορών στις 10/10/2007 πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση του αυτοβιογραφικού βιβλίου του Βασίλη Ορφανού “Ψυχές στην Άμμο”.
Ο Βασίλης εκμυστηρεύτηκε στον συγγραφέα Νικόλα Ζαλμά την πορεία του από τα πρώτα του βήματα μέχρι τη νίκη και τον τερματισμό του στο Dakar.
Το βιβλίο δεν έγινε απο ματαιοδοξία αλλά για να δώσει στην γενιά που έρχετε το ερέθισμα ώστε τα νέα παιδιά να γίνουν πρωταθλητές της ζωής. Άλλωστε αυτό φαίνεται και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου όπου εξηγείται ο λόγος της συγγραφής του:
“Ειλικρινά σ’ το λέω, πως ο κυρίαρχος λόγος που επιθυμώ να γράψουμε το βιβλίο, είναι για να δώσω μέσα από αυτό την δύναμη σε ένα έστω παιδί, που ονειρεύεται, που τρέχει, που κολυμπάει, που παίζει, να κάνει το όνειρο του στόχο και τον στόχο του πραγματικότητα. Να καταλάβει ότι, αν θέλει, μπορεί.”
Διάθεση Βιβλίου:
Το βιβλίο διατίθεται από τα παρακάτω βιβλιοπωλεία:
Συγγραφή: Βασίλης Ορφανός
Έκδοση: Σεπτέμβριος 2007 από “Ιδιωτική Έκδοση”
Σελίδες: 384
ISBN: 960-93-0153-3
Σχόλια:
Βασίλη καλημέρα
Προχτές πήρα το βιβλίο από τον Τηλέμαχο (είδα και τα μοτέρ που έφτιαχνε ο Σάκης) & χτές το πρωί το είχα τελειώσει. Μου άρεσε πολύ. (με γύρισε και λίγο πίσω). Αφού το σύστημα εδώ το ξέρεις, δεν πρέπει να ζωχαδιάζεσαι.
Αν θέλεις τη γνώμη μου, το κακό με το άθλημα γενικώς, δεν είναι ο κάθε καλοθελητής-κουφάλας-καταστηματάρχης-πωλητής-δημοσιογράφος-γλυφοκώλης, αλλά το ότι δεν επαναλαμβάνω δεν υπάρχει παιδεία στο μηχανοκίνητο σπόρ. (βέβαια οι παραπάνω έχουν συμβάλει πολύ σ’αυτό) Μα καθόλου.
Σύγκρινε πχ Ιταλία που έτυχε και είδα παρουσίαση Ferarri (κάποιο νέο μοντέλο) πέρυσι.
Από το πρωί μέχρι το βράδυ υπήρχαν 2 τέτοια αυτοκίνητα, μπροστά και πίσω τους διάφορα μηχανάκια δρόμου σκυφτά, και φορτηγάκια αστυνομίας (Carabinieri) να ανοίγουν τον δρόμο, γύρναγαν του σκοτωμού όλη τη Ρώμη κορνάροντας και μαρσάροντας, και όλοι μα όλοι οι Ιταλοί στο δρόμο χειροκροτούσαν.
Εν πάσει περιπτώσει, εύχομαι καλό αγώνα φέτος και τερματισμό.
Γ. Κυριάκου
Γεια σου Βασίλη,
Το όνομά μου είναι Μανώλης. Με όλο το θάρρος πήρα την απόφαση να σου στείλω αυτό το email γιατί θεωρώ πως εκτός από μεγάλος αθλητής έχεις και πολύ σπουδαία προσωπικότητα. Με αφορμή την συνέντευξη που είχες δώσει πριν από καιρό στην τηλεόραση, συγκεκριμένα στην ΕΤ3 σχετικά με το Dakar Rally, συνειδητοποίησα ότι όταν αν ένα “όνειρο” το βάλεις στόχο ζωής τότε αυτό πραγματοποιείται. Ήσουνα πολύ συγκινητικός και είμαι σίγουρος ότι τα λόγια σου εκφράζουν το αθλητικό ιδεώδες της ψυχής σου. Δε θέλω να νομίζεις ότι υπερβάλλω, σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί είμαι και εγώ πρωταθλητής (ενημερωτικά στην ξιφασκία ). Θυμίζεις στους παλιούς και διδάσκεις στους καινούριους το τι σημαίνει αθλητισμός και αθλητικό πνεύμα! Μπορεί να είμαι μικρός μόνο 23 αλλά μου έδωσες να καταλάβω το τι πραγματικά σημαίνει να οριοθετείς την φαντασία και να δημιουργείς την πραγματικότητα..!
Τέλος, θα ήθελα να σταθώ στα όσα είπες για το παρελθόν σου και να αναγνωρίσω το γεγονός ότι παρ’όλα τα στραβοπατήματα που είχες και την απόρριψη που αντιμετώπισες, με τις θυσίες που έκανες και τον αγώνα που έδωσες κατάφερες να πετύχεις αυτό που ονειρευόσουνα από μικρός.
Ένας μεγάλος θαυμαστής σου..