Μετά από 39 χρόνια σε ένα από τα πιο τραγικά δυστυχήματα της 347 MB που είχε παλαιότερα έδρα στη Λάρισα, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ώστε να γίνουμε αυτόπτες μάρτυρες μιας ιδέας για την κατασκευή ενός άτυπου μνημείου στο σημείο πτώσης δύο αεροσκαφών A-7 Corsair της Πολεμικής μας Αεροπορίας, που έλαβε χώρα σε βουνό των Αγράφων στις 11 Σεπτεμβρίου το 1985.
Μια ιδέα των σημερινών ιπτάμενων αεροπόρων μας μαζί με τον Μοίραρχο της 347 Μ που πετούν και επιχειρούν από τη Νέα Αγχίαλο (για τους πιο μυημένους πρόκειται για την πολεμική μοίρα με σήμα τα σπαθί του μυθικού ήρωα Περσέα ) ήταν η ακόλουθη.
Να μεταβούμε στο χώρο του δυστυχήματος για την τοποθέτηση μιας πλακέτας στη μνήμη των δύο αεροπόρων μας που συνετρίβησαν με τα αεροσκάφη τους στο συγκεκριμένο βουνό.
Για την ιστορία, όπως προανέφερα στις 11 Σεπτεμβρίου του 1985, ένα θανατηφόρο δυστύχημα με δύο Α-7 Corsair συγκλονίζει την Πολεμική μας Αεροπορία και την 347 ΜΒ. Ήταν το μοναδικό αεροπορικό δυστύχημα με Corsair στην 39χρονη παρουσία του στην ΠΑ, όπου σκοτώθηκαν ταυτόχρονα δύο ιπτάμενοι και απωλέσθησαν δύο αεροσκάφη την ίδια ακριβώς στιγμή. Ειδικότερα, εκείνη την τραγική ημέρα, σκοτώθηκαν ο Ανθυποσμηναγός (Ι) Κωνσταντίνος Κάραλης (Λαρισαίος στην καταγωγή και συγκεκριμένα από το χωριό Ελάτεια) και ο Υποσμηναγός (Ι) Μάριος Δροσόπουλος από τον Βύρωνα Αττικής, όταν τα αεροσκάφη τους Α-7Η (s/n 159663 και s/n 159955) των οποίων ήταν κυβερνήτες, προσέκρουσαν στη κορυφή του όρους Βουτσικάκι του Ν. Καρδίτσας.
Κατά την διάρκεια της πτήσης τους επικρατούσε χαμηλή νέφωση με αποτέλεσμα οι δύο αεροπόροι μας να βρουν τραγικό θάνατο εν ώρα καθήκοντος.
Περνώντας στο σήμερα, ύστερα από πρόσκληση του κ. Μοίραρχου, βρεθήκαμε μαζί με ακόμη 5 αεροπόρους της 347 Μ. στην πλαγιά του ίδιου βουνού που έλαβε χώρα το τραγικό αυτό δυστύχημα. Λίγο πριν την ανάβαση μας στο βουνό, συναντήσαμε ένα τοπικό κάτοικο του χωριού, που με τις χρήσιμες πληροφορίες του για την ακριβή τοποθεσία του χώρου του δυστυχήματος, φτάσαμε σκαρφαλώνοντας χωρίς να χάσουμε χρόνο στην πλαγιά της συντριβής. Ανεβαίνοντας προς την κορυφή του βουνού συναντήσαμε τα πρώτα κομμάτια από τα συντρίμμια των δύο αεροσκαφών, τα οποία άρχισαν να είναι εμφανή.
Πλησιάζοντας ολοένα και περισσότερο στο σημείο συντριβής, κάναμε μια ανάλυση για τις συνθήκες του δυστυχήματος, μαζί με τα πιθανά αίτια της πτώσης σε συνδυασμό με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν τότε στην περιοχή και συνετέλεσαν σε αυτό το τραγικό γεγονός.
Στη συνέχεια ακροβολιστίκαμε στην πλαγιά, ψάχνοντας για το καλύτερο σημείο που θα μπορούσε να τοποθετηθεί επάνω του η πλακέτα, που με πολύ μεγάλη επιμέλεια ο κ. Μοίραρχος της 347 Μ είχε παραγγείλει και συντάξει το ακόλουθο κείμενο επάνω της.
Αυτή γράφει : Σεβασμό και ευγνωμοσύνη στους πεσόντες αεροπόρους της 347 Μ Υποσμηναγό (Ι) Δροσόπουλο Μάριο και Ανθυποσμηναγό (Ι) Κάραλη Κωνσταντίνο οι οποίοι μένοντας συνεπείς στους όρκους τους, προσέφεραν την ζωή τους, καταδεικνύοντας τι σημαίνει να υπηρετείς τη σημαία μέχρι ” της τελευταίας ρανίδας του αίματος σου.” Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος. 347 Μ Μάιος 2024.
Διαλέγοντας τον πιο εμφανή και όμορφο βράχο, ακριβώς κάτω από την κορυφή του βουνού της μοιραίας συντριβής, με τα κατάλληλα εργαλεία τοποθετήσαμε την τιμητική πλακέτα για τους δύο πεσόντες αεροπόρους μας, μαζί με κάποια κομμάτια από διάφορα τμήματα των αεροσκαφών τους, που είχαμε ήδη συλλέξει. Το αποτέλεσμα από αυτή τη σύνθεση βγήκε λιτό και όμορφο, όπως άλλωστε αρμόζει για αυτούς τους ήρωες πολεμιστές πιλότους μας. Στη συνέχεια πάνω στον ίδιο βράχο ανάψαμε δυό καρβουνάκια βάζοντας λιβάνι επάνω τους. Μόλις έλιωσε το λιβάνι και ο καπνός του άρχισε να ανεβαίνει προς στον ουρανό, μαζί με την όμορφη και έντονη μυρωδιά του, εντελώς μεταφυσικά, σχεδόν ταυτόχρονα θα έλεγα, μια δέσμη φωτός διαπέρασε τα σύννεφα, περνώντας ανάμεσα τους όπως ακριβώς κάνουν και οι αεροπόροι μας όταν πετούν. Η δέσμη αυτή ήρθε και φώτισε το μνημείο γεμίζοντας το με ένα λαμπρό ηλιόλουστο φως. Λες και οι ψυχές των ηρώων αεροπόρων μας ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα μας και ήρθαν να μας συναντήσουν. Βγάλαμε μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες και αρχίσαμε την κατάβαση μας. Τα συναισθήματα μας έντονα, έχοντας μια πληρότητα μέσα στην ψυχή μας ότι κάναμε και εμείς το χρέος μας στην μνήμη για την θυσία αυτών των σύγχρονων πολεμιστών μας. Δεν τους ξεχνάμε και συνεχίζουμε το δρόμο της αυτοθυσίας και αυταπάρνησης τους για τα ιδανικά μιας πατρίδας, κόντρα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που οι αξίες ισοπεδώνονται. Αιωνία αυτών η μνήμη. Β.Ο.
Πρόσφατα Σχόλια